Ένα παραμύθι: Η κυρα-Κακή και οι δώδεκα μήνες

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια γριούλα που δεν έλεγε ποτέ καλά λόγια. Ήταν πολύ γλωσσού και φαντασμένη.

      Μια μέρα  η γειτόνισσα της κυρα – Κακής, η κυρα – Καλή γύρισε στο σπίτι της από το βουνό που είχε πάει να μαζέψει ξύλα και είχε ένα τσουβαλάκι γεμάτο με φλουριά.

     Η κυρα – Κακή έμαθε πώς το απέκτησε κι αποφάσισε να κάνει το ίδιο. Πήγε λοιπόν στο δάσος και συνάντησε δώδεκα παλικάρια.
 Εκείνα τη ρώτησαν ποιον μήνα αγαπάει περισσότερο και εκείνη απάντησε χωρίς να γνωρίζει ότι αυτοί οι νέοι ήταν οι δώδεκα μήνες:

- Δεν αγαπάω κανέναν, όλοι τους είναι χάλια. Ο χειμώνας , τους είπε, είναι κακός γιατί ξεπαγιάζω από το κρύο. Η άνοιξη είναι πολύ χάλια, επειδή έρχεται το Πάσχα και οι άνθρωποι ψήνουν το αρνί, βάφουν τα αυγά και χαίρονται, ενώ εγώ είμαι μόνη μου. Το φθινόπωρο πέφτουν τα φύλλα των δέντρων και η αυλή μου γίνεται χάλια. Αφήστε το καλοκαίρι που σκάω από τη ζέστη. Γι’  αυτό όλους τους μήνες τους μισώ. Στο τέλος είπε:

- Φεύγω όμως τώρα, παλικάρια μου. Μήπως έχετε τίποτα να με βοηθήσετε να περάσω το χειμώνα;

   Τα δώδεκα παλικάρια της έδωσαν ένα τσουβάλι και της είπαν να το ανοίξει μόνο όταν φτάσει στο σπίτι της.

   Όταν πήγε, λοιπόν,  στο σπίτι το άνοιξε και είδε πως ήταν γεμάτο σκουλήκια, σκορπιούς και αράχνες.

   Από τότε δεν είπε πάλι κακά λόγια για κανέναν και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

                                   Ανδρέας Κολ.