Οι μαθητές της Στ` τάξης με αφορμή την 11η ενότητα του μαθήματος της Γλώσσας και την παγκόσμια ημέρα της οικογένειας, στις 15 Μαΐου, αφηγούνται δύσκολες οικογενειακές στιγμές που η ομοψυχία της οικογένειας τις άλλαξε σε παραδείγματα συμπεριφοράς προς μίμηση και τώρα πια... σε άσβηστες αναμνήσεις. Χαρακτηριστικά αποσπάσματα από όλα τα κείμενα θα διαβάσετε παρακάτω.
«…Την επόμενη μέρα η μητέρα μου χειρουργήθηκε. Ο πατέρας μου μού είπε ότι σε λίγες μέρες θα φύγουμε. Τα μάτια μου θάμπωσαν από τη χαρά. Ήμουν γεμάτος αγωνία και περίμενα πώς και πώς να βγει η μητέρα μου από το νοσοκομείο. Τα βράδια ο πατέρας με παρηγορούσε και συζητούσαμε για το πρόβλημα.
Το τελευταίο βράδυ που κοιμόμουν είδα ένα ωραίο όνειρο. Είδα να βγαίνει η μητέρα μου από το νοσοκομείο. Και ναι, την επόμενη μέρα φύγαμε από τη Σκόπελο και γυρίσαμε στο σπίτι.
Με την ομόνοια και με τη βοήθεια που μου πρόσφερε ο πατέρας μου ξεπεράσαμε αυτό το πρόβλημα. Τότε, σκέφτηκα πως το πιο σημαντικό σε μια οικογένεια είναι να είναι όλοι καλά μεταξύ τους, να συζητάνε και να βοηθάνε ο ένας τον άλλο.»
Μάριος Κορ.
«…Ήρθε η μέρα της εγχείρισης. Εγώ κι ο αδελφός μου θα πηγαίναμε στο νοσοκομείο μαζί του. Πριν μπει ο μπαμπάς στο χειρουργείο εγώ πήγα στο γιατρό και τον ρώτησα:
_ Γιατρέ, θα γίνει καλά;
_ Φυσικά και θα γίνει καλά, αρκεί να του δίνεις κάθε μέρα ένα φιλάκι και ένα χαπάκι, μου είπε γελώντας.
Χάρηκα πολύ εκείνη τη στιγμή.
Όταν ο μπαμπάς βγήκε από το νοσοκομείο εγώ τον φίλησα και του έφερα το χάπι του …όπως μου είπε ο γιατρός.» Αρίστη Δωρ.
«…Όταν έφτασα στο σχολείο όλοι με κοίταζαν λες και ήμουν Τούρκος που ήρθε να πάρει την Ελλάδα! Μέχρι και η κυρία κοίταζε περίεργα. Μετά από λίγο κατάλαβα το λόγο. Κάποιος hacker μπήκε στο facebook και έγραψε άσχημα λόγια σχετικά με τους συμμαθητές μου και τη δασκάλα μου. Εγώ τους έλεγα ότι δεν έγραψα άσχημα λόγια αλλά δεν με πίστεψε κανείς. Γι` αυτό μου έδωσαν πέντε ημέρες αποβολή …
Την Κυριακή είπα του μπαμπά να σταματήσουμε σε ένα ανθοπωλείο να πάρω ένα λουλούδι. Όταν φτάσαμε σπίτι είπα: Καλύτερα να σταματήσετε να μαλώνετε. Θα βρούμε λύση αν είμαστε ενωμένοι. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να ζητήσει συγγνώμη ο ένας από τον άλλο…»
Πέτρος Μπελ.
«…Το άλλο πρωί οι γονείς ήταν απελπισμένοι και σίγουροι ότι κάτι άσχημο έχει συμβεί στο παιδί. Δυο μέρες αργότερα το παιδί πήγε πίσω στους γονείς του με ένα μπουκέτο ‘μη με λησμόνει’ από το δάσος, τρομαγμένο μη το μαλώσουν και όλος ο κόπος του για ομόνοια πάει χαμένος…» Λεωνίδας Σαλ.
«…Η συνεργασία στα μέλη της οικογένειάς μου είχε σταματήσει.
Έτσι, κατάλαβα το πόσο επηρεάζει την οικογένεια η έλλειψη ενός μέλους της. Και έβγαλα ακόμα ένα συμπέρασμα: η οικογένεια είναι μια αλυσίδα και κάθε μέλος της ένας κρίκος. Αν ένας κρίκος φύγει η αλυσίδα καταρέει.
Τώρα όμως συνεργαζόμαστε, μιλάμε, και αυτή την εβδομάδα περιμένουμε ανυπόμονα την επιστροφή της μάνας μου…» Παναγιώτης Γιαν.
«…Ο παππούς μου τις καθησύχασε και έγιναν οι πιο δεμένες αδερφές.
Ο δείπνος συνεχίστηκε και προχωρήσαμε στο κυρίως πιάτο. Το απολαύσαμε κι ύστερα η γιαγιά μας είχε μια έκπληξη. Ήταν κάτι απίθανα αναμνηστικά δωράκια για όλη την οικογένεια.
Το επιδόρπιο που μας σέρβιρε ήταν ονειρεμένο. Όμως κατάλαβα τι είναι σημαντικό σε μια οικογένεια: να είναι όλοι καλά μεταξύ τους, να συζητάνε και να βοηθάνε ο ένας τον άλλο.» Άννα Μαρία Χοβ.
«Είναι καλοκαίρι και όλη η οικογένεια έχει μαζευτεί για ένα θέμα που αφορά τη μαμά.
Η μαμά πρέπει οπωσδήποτε να πάει στο νοσοκομείο για εγχείριση σκωληκοειδίτιδας. Ο μπαμπάς μου είναι πανικόβλητος με την κατάσταση και λέει στη Χριστίνα, την αδελφή μου:
_ Πρόσεχε τη Μαρία. Α, και μην ξεχάσεις να την ταΐσεις.
_ Εντάξει, εντάξει, λέει κλαίγοντας η Χριστίνα.
Ευτυχώς έρχεται το ασθενοφόρο και μεταφέρει τη μαμά στο νοσοκομείο. Ο μπαμπάς πάει μαζί της, της κρατάει το χέρι και της λέει:
_ Μη φοβάσαι! Θα είμαι εγώ δίπλα σου…» Μαρία Ντ.
«…Η γιαγιά μου έκανε ένα επιτυχές χειρουργείο κι όλοι χαρήκαμε πάρα πολύ.
Αυτές τις δύσκολες στιγμές η οικογένειά μου φαινόταν σχεδόν διαλυμένη. Ο μπαμπάς δούλευε, η μαμά ήταν στο νοσοκομείο κι εγώ μόνος μου στο σπίτι! Κανένας δεν πειράχτηκε όμως από αυτή την κατάσταση. Μόνο όταν βλεπόμαστε νιώθαμε όλοι χαρά. Βέβαια το σημαντικότερο είναι ότι είχαμε ομόνοια και ομοψυχία…»
Ανδρέας Χαρ.
«…Εγώ δεν ήξερα γιατί πηγαίναμε εκεί αλλά στο δρόμο μου είπαν ότι ήταν 15η Μαΐου, η παγκόσμια ημέρα της οικογένειας… Το συμπέρασμα που έβγαλα ήταν ότι το πιο σημαντικό σε μια οικογένεια είναι να είναι όλοι καλά μεταξύ τους, να συζητάνε και να βοηθάνε ο ένας τον άλλο.
Είδατε, όπως και στη Φυσική στο σχολείο βγάζουμε συμπεράσματα, έβγαλα κι εγώ ένα μόνος μου!» Ηλίας Τεν.
«…Η θεία μου κάλεσε την αστυνομία για να δει ποιο νοσοκομείο εφημερεύει. Μετά από λίγο έφτασε στο σπίτι και ο μπαμπάς και πήγαμε στο νοσοκομείο. Εκεί έκανα ράμματα και σε λίγο καιρό ήμουν καλά.
Από εκείνο το βράδυ ο φίλος μου δεν ξαναήρθε στο σπίτι από την τρομάρα του. Όμως, ακόμα είμαστε φίλοι και μιλάμε. Κι εγώ έγινα καλά χάρη στη συνεργασία που υπήρξε στην οικογένειά μου…» Γιάννης Στ.
«…Και η κουβέντα συνεχίστηκε. Μετά από μια ώρα το θέμα σε όλο το τραπέζι ήταν το ποιος έκανε τις πιο πολλές σκανταλιές στην παιδική του ηλικία.
Αυτό δεν άργησε να εξελιχθεί σε καβγά. Προσπάθησα πυρετωδώς να τον σταματήσω, όμως δεν τα κατάφερα. Έτσι, χωρισμένοι σε δυο ομάδες, άνδρες και γυναίκες, συνέχισαν τον καβγά. Οι επισκέπτες μας έφυγαν τσακωμένοι, χωρίς να μιλάει ο ένας στον άλλο. Το ίδιο και η οικογένειά μου, βλεπόμαστε και δε μιλιόμαστε.
Πέρασαν δυο εβδομάδες. Επιτέλους, ο καβγάς είχε ξεχαστεί και όλα κυλούσαν αρμονικά.
Τώρα μπόρεσα να καταλάβω το πιο σημαντικό σε μια οικογένεια: να είναι όλοι καλά μεταξύ τους, να συζητάνε και να βοηθάνε ο ένας τον άλλο.»
Πένυ Κ.
«…Ο γιατρός ήρθε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Την είδε και μας ανακοίνωσε ότι η Άννα Μαρία έχει σπάσει το δεξί της πόδι. Επίσης, ότι πρέπει να τη βοηθάμε σε ό,τι χρειαστεί…
Όλη η οικογένεια ήμασταν πιο δίπλα της από ποτέ. Ό,τι δεν μπορούσε να κάνει την βοηθούσαμε. Πέρασε μια εβδομάδα και ξαναήρθε ο γιατρός για να την εξετάσει. Μας είπε ότι θα γίνει καλά μέσα στις επόμενες μέρες. Ήμασταν πολύ χαρούμενοι όταν ακούσαμε αυτό το ευχάριστο νέο…» Δήμητρα Χοβ.
«…Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ένα ατύχημα συνέβη στον ξάδερφό μου. Έπεσε από το τραπέζι της κουζίνας και έσπασε το χέρι του. Το χαλί της κουζίνας από κίτρινο έγινε κόκκινο! Φωνές και κλάματα ακούγονταν. Οι γονείς του τον πήγαν στο νοσοκομείο και πριν φύγουν είπαν να κρατήσουμε τον αδερφό του. Μετά από δυο ώρες αγωνίας γύρισαν πίσω…
Οι γονείς του μας ευχαρίστησαν για τη βοήθειά μας…»
Βασίλης Κ.
«…Την Παρασκευή η μαμά και η γιαγιά μου ετοίμασαν μια τεράστια έκπληξη. Η γιαγιά με πήρε από το σχολείο και γυρίζοντας, πριν μπούμε στο σπίτι, μου είπε:
Το απόγευμα που θα γυρίσει η μαμά θα την αγκαλιάσεις πολύ προσεκτικά.
Όταν όμως άνοιξα την πόρτα είδα τη μαμά μου στον καναπέ. Αμέσως την αγκάλιασα πολύ πολύ χαρούμενος.
Το βράδυ, όταν πήγα στο κρεβάτι μου, σκέφτηκα: το πιο σημαντικό σε μια οικογένεια είναι να είναι όλοι καλά μεταξύ τους, να συζητάνε και να βοηθάνε ο ένας τον άλλο.» Γιώργος Στρατ.
«…Κι έτσι ξανάρχισε ο καβγάς. Δεν είχε τελειωμό. Εγώ και η αδελφή μου δεν αντέχαμε άλλο. Γι` αυτό φωνάξαμε κι οι δυο μαζί: Μαμά, μπαμπά, σταματήστε επιτέλους!
_ Μαμά, μπαμπά, έχω να σας προτείνω κάτι, είπα εγώ. Δεν μπορούμε να σας ακούμε άλλο να τσακώνεστε. Αποφασίσαμε, εγώ κι η Μαρία, να πάμε διακοπές στη Μύκονο που έχει και ωραίες παραλίες…
_ Ευτυχώς που συμφώνησαν, είπα στην αδελφή μου…»
Χριστίνα Ντ.
«…Η μητέρα είπε ότι άμα δεν ερχόταν ο μπαμπάς, δε θα πηγαίναμε ούτε κι εμείς διακοπές. Δεν ήταν σωστό. Είπε επίσης ότι διακοπές είναι και στην αυλή, ακόμα και μέσα στο σπίτι. Αρκεί να υπάρχει θέληση και ευχαρίστηση.
Τελικά η μαμά είχε δίκιο. Με ευχαρίστηση και θέληση όλα γίνονται. Το σημαντικότερο σε μια οικογένεια είναι να είναι όλοι καλά μεταξύ τους, αγαπημένοι, να συζητάνε για όλα τα θέματα που τους αφορούν και να βοηθάνε ο ένας τον άλλο.»
Χρήστος Μπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου